Een jaar of 2 geleden liep ik mij toeval tegen Sonya Heller’s eerste album Fourth Floor aan. Als ultiem liefhebber van Laura Nyro muziek werd ik meteen getroffen door Sonya’s benadering van de muziek. Niet alleen qua stem vond ik een zeer aangename vergelijking, maar bijna evenzogoed in de structuur van de composities (en dan vooral in het latere werk van Nyro). De stijl die Sonya gebruikt neemt niet alleen elementen uit de jazz, maar ook is er soul en folk aanwezig in haar muziek. Sonya’s stijl is intens, gecoördineerd, maar bevat ook een aangenaam improviserend vermogen. Haar muziek bevat de zeldzame paradox van krachtig en breekbaar tegelijk. Heerlijke tegenstrijdigheden, want waar blijft de spanning zonder een krachtige dissonant.

West Eleventh Street opent met een ongemeen mooie song in de vorm van Justine, en je voelt haarfijn aan dat deze dame haar uiterste best heeft gedaan om de luisteraar optimaal te laten genieten. 11 nummers is dit nieuwe album rijk. Eigen geschreven nummers met uitzondering van Woodstock. “Joni Mitchell’s Woodstock?” hoor ik mensen denken. Inderdaad, maar zet je vooroordelen over een uitgekauwd nummer opzij, en luister gewoon naar haar schitterende uitvoering. The Last to Know is een heerlijk uitgesponnen herfstsonate uitsluitend begeleid door piano, staande bas en wervelend mondharmonica spel a la Jean Toots Thielemans.

Net als bij Laura Nyro heeft Sonya Heller iets ongrijpbaars, een artieste die zich moeilijk laat plaatsen in een specifieke categorie of genre. Laura Nyro’s muzikale ambitie, intense emotionele geladenheid en streven naar perfectie tref je hier aan, maar dan geconditioneerd. Sonya lijkt me meer evenwichtig, en wacht met spanning op de dingen die komen gaan. West Eleventh Street biedt veel luisterrijk materiaal, en zal regelmatig zijn weg terugvinden naar mijn speakers. Sonya geniet een uitstekende reputatie in Frankrijk, en dan is een stap iets Noordelijk zo gemaakt natuurlijk. Kom maar!